نقد آلبوم حریص(محسن چاووشی)

اینسرت: بالاخره پس از انتشار دو آلبوم مجاز ، محسن چاوشی تصمیم گرفت عکسش روی جلد آلبوم چاپ شود. روی کاور یه شاخه نیلوفر که پشتش را به ما کرده بود و داشت مثل فرشته ها بال درمی آورد! ژاکت هم که تار و پود ژاکتش را به رخ ما می کشید. اما این بار معلوم است برای کاور آلبوم حریص، زحمات زیادی کشیده است. عکس خواننده نسبتا خوب است و آدم را یاد پوسترهای هنرپیشه های هالیوود می اندازد. داخل آلبوم هم که مثل «یه شاخه نیلوفر» متن شعرها چاپ شده است و روی یک صفحه هم جمله ی «این نیز بگذرد ...» به چشم می خورد. اما انتقادی که در این قسمت به آلبوم و بسته بندی اش وارد است ، این است که تصویر دنیای هنر برای بعضی شهرستان ها ، بسته بندی کامل آلبوم را ارسال نکرده و آلبوم بصورت والتی عرضه شده است. یعنی فقط جلد و پشت جلد. مثل یک فیلم اورجینال. یعنی خبری از متن شعر و ... نیست!

1-      چمدون: با انتشار حریص ، دیگر برای همه آشکار شد که چاوشی، تشنه ی تجربه ی فضاهای جدید است. همانطور که حتما متوجه شده اید، هر کدام از سه آلبوم مجاز منتشر شده ی چاوشی، دارای فضا و سبک متفاوتی هستند. سبک این آلبوم را می توان سبک «کوشان حداد»ی نامید! منظور همان سبک تنظیم های الکترونیک است که تا پیش از این در آلبوم «متاسفم» آن را شنیده بودیم. چمدون را کوشان حداد تنظیم کرده که همانطور که از سابقه اش برمی آید ، یک تنظیم تند و جوان پسند است.  در کل تنظیم قابل قبول است. اما چمدون ، واقعا ترانه ی خوبی ندارد. به عقیده ی من ، دوران امیر ارجینی، پس از یه شاخه نیلوفر به سر آمد. این امیر ارجینی، آن امیر ارجینی «یه شاخه نیلوفر» نیست. در بیشتر لحظات، ترانه از لحاظ وزن می لنگد و خواننده با صدا و لحن خواندن ، سعی در رعایت اعتدال وزن ترانه دارد.

2-      پروانه ها: وقتی برای اولین بار قطعه ی «پروانه ها» را گوش می دادم ، دوستی وارد اتاق شد و گفت: الان چه وقت مداحی گوش دادن است؟! بنده ی خدا حق هم داشت! سبک خواندن چاوشی اگر چه در این آهنگ تغییر کرده ، اما دوست داشتنی است. شنونده اگر از طرفداران قدیمی چاوشی باشد، می تواند حدس بزند که بزودی همه چیز به حالت عادی چاوشی ای (!) برخواهد گشت. تنظیم این قطعه را هم خود چاوشی انجام داده که واقعا خوب است. در آلبوم «ژاکت» بیشتر تنظیم ها را خودش انجام داده بود که هم سطح فنی پایین تری داشتند و هم فاکتور «تکرار» به چشم می خورد. اما  در این آلبوم تنها دو تنظیم دارد که هر دو عالی هستند. ترانه ی قطعه ی پروانه ها عالی است؛ اما می توانست خیلی بهتر از این باشد. ایده ی بسیار خوبی دارد، اما حسین صفا به خوبی از ایده اش استفاده نکرده است. این ایده که سرنوشت آدم ها به سادگی بوسیله ی «اثر پروانه ای» به هم گره می خورد، فوق العاده است. (البته اگر منظور شاعر همین برداشت من باشد!) اما حیف که در شعرهای حسین صفا هم بعضی اوقات وزن می لنگد. مثلا در همان مصرع دوم ؛ «حال و هوای برگ ریزون چشمامو، هه پاییزم نمی دونه» . این ترانه ، از ترجیع بند خوبی هم برخوردار نیست. بخش اول که می گوید «خیلی دلم گیره ، خیلی گرفتارم» همه چیز خوب است ، اما برای اینکه آن قسمت «خیلی دوسِت دارم» را بگوید، می توانست به جای «دوست داشتنت خوبه» از جمله ی دیگر و بهتری استفاده کند.

3-      غیر معمولی: به نظر می رسد محسن چاوشی از بازتابی که برای قطعه ی «بازار خرمشهر» در بین جوانها بوجود آمد، خوشش آمده. تابحال صدای محسن چاوشی را روی چنیم ریتمی نشنیده بودیم، که شنیدیم. تا قبل از این، دو قطعه ی «کلاف» و «من با تو خوشم» در آلبوم های قبلی از چنین ریتمی برخوردار بودند. اما قطعه ی «غیر معمولی» خیلی دوست داشتنی تر از این حرفهاست. تنظیم بر عهده ی کوشان حداد بوده است که واقعا عالی است و همه چیز با صدا و ترانه می خواند. اما ترانه را باید یکی از بهترین و متفاوت ترین ترانه های «علی بحرینی» به شمار بیاوریم. به نظر می رسد کم کم باید عادت کنیم تراک سوم آلبوم های پاپ ، ترانه ای از علی بحرینی داشته باشد. تا بحال آلبومهای «مهره / هومن سودمند» ، «یه خاطره از فردا / احسان خواجه امیری» و «حریص / چاوشی» ، قطعه ی سومشان را به علی بحرینی اختصاص داده اند که به نظر من ترانه ی غیر معمولی از همه ی آنها و دیگر ترانه هایی که علی بحرینی در آلبوم «رمانتیک» شهاب رمضان داشت، بهتر است. مثلا تا بحال در هیچ ترانه ای نشنیده بودم، خواننده بگوید: «دل من این حسو از تو زودتر فهمید» و یا «می دونستم خوبی ولی نه تا این حد»

4-      بوف کور: در آلبوم «ژاکت» قطعه ی چهارم، یعنی «دور آخر» که می توان گفت محبوب ترین ترانه ی آلبوم نیز بود به صورت «غزل» نوشته شده بود. یعنی قافیه ی مصرع اول با بقیه ی بیت ها یکسان بود. در آن قطعه ، قافیه « ـَره » بود ، اما در قطعه ی «بوف کور»، قافیه « ـوره» است. تفاوت دیگر این است که آن قطعه را حسین صفا سروده بود و این قطعه را امیر ارجینی. «بوف کور» با اینکه به خوبی دور آخر نیست، اما نسبت به دیگر ترانه های امیر ارجینی، ترانه ی خوبی دارد. تنظیم را هم با اینکه «امیر سرگزی» انجام داده، می توان قابل قبول به حساب آورد. ترجیع بند قطعه بسیار خوب است. مخصوصا این بیت: «غباری که از تو نشسته روی قلبم، بارون چیه؟ سیل نمی تونه بشوره.» اما بیت بعدی دیگر به این خوبی نیست!

5-      غم و شادی: این قطعه نماد تنوع طلبی و تفاوت طلبی محسن چاوشی است! نه به آن گیتار اول قطعه و نه به آن آواهای عجیب و غریب. البته محسن چاوشی برای تنظیم این قطعه، سراغ خوب تنظیم کننده ای رفته است. «شهاب اکبری» واقعا استاد اینگونه تنظیم های عجیب و غریب است. بیشتر اوقات در تنظیم هایش، صداهای عجیب و غریبی شنیده می شود. ترانه نیز ایده ی خوبی دارد. اما ببخشید اگر مجبورم برای ترانه، واژه ی «افتضاح» را بکار ببرم! عقیده ی من اینست که یک ترانه یا باید به اندازه ی کافی قافیه های نو و وزن خوب داشته باشد و یا به اندازه ی کافی از دل برآمده باشد! ترانه های امیر ارجینی هیچ کدام از این دو ویژگی را ندارند. واقعا چنین ترانه های ساده ای در این سطح از موسیقی پاپ ، یک ضعف بزرگ به حساب می آیند.

6-      حریص: این قطعه با اینکه مهم ترین قطعه ی آلبوم است، اما هیچ چیز جدیدی برای گفتن ندارد. همه چیز تکراری است. از تنظیم گرفته تا ترانه. تنظیم را که به راحتی می توان حدس زد کوشان حداد انجام داده و ترانه هم با آن وزن های داغانش، معلوم است دستپخت امیر ارجینی است. سبک متن ترانه با دیگر قطعات فرق دارد و موضوع دیگری را مورد توجه قرار داده که آدم را یاد قطعات سال های دور چاوشی می اندازد. موضوع خیانت و نفرت و این حرفها است که امروزها دیگر در موسیقی پاپ ما جایی ندارند و بهتر هم که نداشته باشند!

7-      پرنده ی غمگین: یک قطعه ی «محسن چاوشی» ای اصیل! قطعه ای که فقط ترانه اش را حسین صفا می تواند به آن زیبایی سراییده باشد و فقط چاوشی می تواند به این خوبی آن را بخواند. همه ی اینها در کنار تنظیم عالی «امید حجت» یک قطعه ی فوق العاده را تشکیل داده اند. ترانه ی این قطعه ، سرشار از همذات پنداری است. یعنی خیلی ها می توانند خود را به جای خواننده بگذارند و همان احساس را داشته باشند. این فاکتور، همیشه در ترانه های حسین صفا پر رنگ بوده است و قطعه ی «دور آخر» هم به همین خاطر آنقدر محبوب شده بود. اما عقیده ی من اینست که دوز نا امیدی در این آلبوم و در این قطعه خیلی بالا رفته. محسن چاوشی می تواند از ترانه های امیدوارانه هم استفاده کند.

8-      زیبایی: واقعا نمی دانم در رابطه با این قطعه چه بگویم. نه به آن تنظیم به شدت تکراری اش و نه به آن ترانه ی خوبش. بعد از عمری، امیر ارجینی یک ترانه ی جدید و متفاوت سروده است که اسیر تنظیم تکراری کوشان حداد شده است! به نظر می رسد دوز «کوشان حداد» هم به همان اندازه ی دوزهای (!) «امیر ارجینی» و «نا امیدی» در این آلبوم زیاد شده است. ترانه ی «زیبایی» یکی از بهترین ترانه های امیر ارجینی در سال های اخیر است. دیگر ترانه به صورت کلی سروده نشده و به موضوعی اشاره دارد که فرعی تر از جدایی و دلشکستگی و این حرف هاست. در واقع تا کنون کسی به این موضوع نپرداخته بود. فاکتور همذات پنداری هم در این قطعه به وضوح دیده می شود. اما ای کاش ، تنظیم قطعه کمی مهربان تر (!) بود.

9-      بادبادکای رنگی: باز هم شهاب اکبری و یک تنظیم متفاوت با صداهای عجیب و غریب. اما این صداهای عجیب و غریب، بسیار زیبا هستند. به طور کلی، این قطعه تنظیم فوق العاده ای دارد. اما برسیم به بخش ترانه. این ترانه ، بهترین ترانه ی امیر ارجینی در این آلبوم و چه بسا در تاریخ ترانه سرایی امیر ارجینی است. شاید چون از دل برآمده و بر دل هم می نشیند. ایده ی این قطعه تا کنون هیچ جا استفاده نشده بود که در این قطعه به خوبی و در واقع به بهترین شکل ممکن به آن پرداخته شد. در کل، قطعه ی بادبادکای رنگی، یکی از بهترین قطعات آلبوم است.

10-  کافه های شلوغ: بهترین قطعه ی آلبوم حریص! تنظیم محسن چاوشی واقعا عالی است. ترانه هم که فوق العاده است. همه ی فاکتورهای ممکن را دارد. همذات پنداری، وزن و قافیه و از دل برآمدگی(!).  در واقع ترانه، در هر قسمت، تن شما را به لرزه در می آورد. هر قسمت ترانه متفاوت است و سرشار از همذات پنداری. این قطعه، خاطرات زیادی را برای خیلی ها زنده می کند. حسین صفا در این قطعه ، کوتاهترین مصرع ها و بلند ترین مصرع ها رابه خوبی در کنار هم آمیخته است. همچنین  یک داستان را به زیبایی روایت می کند. صدای خود حسین صفا هم در آخر قطعه، مکمل همه چیز است.

11-  دلم تنهاس: واقعا نمی دانم هدف از این قطعه چه بوده. ترانه دوباره افتضاح است! بیشتر قافیه ها و فضاسازی ها به طرز عجیبی بچگانه هستند. اصلا همین جمله ی «دلم تنهاس» به نظر شما بچگانه نیست؟  شهاب اکبری هم هر چه سعی می کند با تنظیمش، سطح ترانه را بالا ببرد، نمی تواند. آن قدر وزن ها درب و داغان هستند که هیچ کاری نتوان کرد. اما تنظیم خوب قطعه ، آن را قابل گوش دادن می کند.

در کل ، آلبوم حریص، آلبوم خوبی است ، اما می توانست خیلی بهتر از اینها باشد. اگر سه فاکتور «کوشان حداد» ، «امیر ارجینی» و «ناامیدی» در آن کمرنگ تر بودند، مطمئنا آلبوم بسیار بهتری می شد. عقیده ی من اینست که محسن چاوشی باید از ترانه سرایان دیگر و کاربلدتری هم استفاده کند. از حسین صفا و امیر ارجینی استفاده کند، اما فقط در حد دو- سه قطعه. چه عیبی دارد ترانه های «محسن یگانه» ، «یاحا کاشانی» و حتی «روزبه بمانی» را محسن چاوشی بخواند؟ مطمئنا اگر سطح ترانه ها بالا باشد و چیزی برای فکر کردن، در ترانه شنیده شود، سطح توقعات مخاطب موسیقی بالا خواهد رفت و مخاطبان ، ترانه های سطحی را به سادگی پس خواهند زد.

فـــرزاد

نظرات شما عزیزان:

مهدی

ساعت15:00---16 ارديبهشت 1390

نقطه قوت آلبوم ترانه های امیر ارجینی و حسین صفاست

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

نويسنده : ADMIN | تاريخ : برچسب:نقد آلبوم,حریص,

| نوع مطلب : <-CategoryName-> |